Drodzy Rodzice!
Dzieci w grupie przedszkolnej stają się dla siebie nawzajem nauczycielami. Liczne przykłady potwierdzają, że jeśli dzieci są poprowadzone do wspólnej wytrwałej pracy nad powierzonymi zadaniami, ich intelektualne postępy mogą być nawet większe niż podczas pracy indywidualnej. Jednocześnie pamiętać trzeba, że sytuacje takie stają się niejednokrotnie okazjami do konfliktów. Dziecko staje bowiem w sytuacji, gdy koleżanka lub kolega inaczej rozumie okoliczności, chce czegoś innego.
Warto wspierać dziecko w rozwijaniu rozumienia perspektywy drugiej osoby. To długi i niełatwy proces. Jednakże możliwości rozwojowe pięciolatka i sześciolatka pozwalają mu już na coraz sprawniejsze odrywanie się od własnego punktu widzenia. Dobrze jest wykorzystać te możliwości i zachęcać dziecko, by np. obejrzało jakąś rzecz z różnych perspektyw i za każdym razem opowiadało w szczegółach, co widzi.

Miniony czas dał nam wiele okazji do różnorodnych zabaw i wspaniałej twórczej ekspresji m.in. podczas wykonywania różnorodnych dzieł plastycznych oraz zabaw w teatrzyk kukiełkowy. Zabawy tego rodzaju stwarzają okoliczności, w których dzieci doświadczają szczególnie silnych emocji w związku z radością „tworzenia" odgrywanej postaci, budowania dialogów, prezentowania swojej postaci (i siebie) przed widownią. Wiele dzieci podejmuje swoje role bez cienia nieśmiałości, inne ośmielają się dopiero po pewnym czasie. Zabawy te pozwalają nabywać poczucia własnego sprawstwa i radości tworzenia.
Warto wykorzystywać codzienne sytuacje, by uczyć dziecko wyciągania wniosków z tego, co się wydarzyło (oczywiście na miarę jego dziecięcych możliwości). Czasem trzeba by więc zwrócić większą uwagę dziecka (i własną) na pewne zdarzenia, podzielić się swoimi przemyśleniami.

Podczas wielu zabaw i różnorodnych zajęć dzieci uczą się pojęć i rozwijają umiejętności, które będą niezbędne do poradzenia sobie w szkole już w niedalekiej przecież przyszłości. Począwszy od umiejętności skupienia uwagi na tym, co mówi nauczyciel i umiejętności zrozumiałego komunikowania swoich myśli po umiejętność rysowania po śladzie. Przede wszystkim powinnyśmy pamiętać, by nie ganić dziecka za to, że czegoś nie rozumie. Możemy je wesprzeć przede wszystkim cierpliwością i zachętą do działania, mądrze wykorzystując codzienne sytuacje lub organizując pewne zabawy. Bo to jest właśnie podstawowa tajemnica inteligencji – aby coś zrozumieć, potrzebujemy tego doświadczyć, czasem wielokrotnie!
Warto zadbać o to, by świadomie kształtować w dzieciach wrażliwość na otaczający świat – świat przyrody i świat kultury. Dzieci z natury swej są ciekawe świata. Wykorzystujmy to, zwracając przy różnych okazjach uwagę na to, co nas otacza, na wytwory natury i kultury, rozmawiając o uczuciach, które wzbudzają.

W jaki sposób dziecko uczy się odpowiedzialności? Nie ma jednej cud-recepty. Dziecko uczy się przede wszystkim w domu patrząc na wzorce, którymi jest otoczone. Lekcja odpowiedzialności kontynuowana jest poprzez uczenie wywiązywania się z prostych codziennych obowiązków. Niezwykle ważne jest, by dorośli ten proces wzrastania w poczuciu odpowiedzialności wspierali i na przykład nie wyręczali dziecka, raczej przypominali o obowiązkach, służyli wsparciem, radą, pomagali, pokazali. Wyręczanie dzieci może ostatecznie doprowadzić do ukształtowania postawy wyuczonej bezradności.
Warto rozmawiać z dzieckiem o tym, że jeśli chcemy cieszyć się otoczeniem, przyrodą, to musimy nauczyć się tak żyć, by o to otoczenie i świat przyrody dbać i że każdy z nas jest za to odpowiedzialny.